اشعار آشفته درویش

 

 

  به آتش میکشی ما را و خود درگیر بارانی

  تو از حال دل عاشق،پری سیما چه میدانی

 

 

  گلویم گیر صدها اعتراض ناگهانی شد

  شکست این بغض بی صاحب ازین حال پریشانی

 

 

  کمی از حالت آشفته بر خیز ای گل بی دل

  که روح عاشق ما را به دور خود بگردانی

 

 

  تمام زندگانی را به زندان تو سر کردم

  چه استقبالی از ما کردی ای "ماه" لرستانی

 

 

  سکوت شب ز چشمان تو میگیرد جنونش را

  مرا گم کردی و رفتی،درین دنیای ظلمانی

 

 

  تو از خاک آمدی اما به خاکت برنمیگردی

  تو عزرائیل را خواهی به طنازی بپیچانی

 

 

  تپش های جنون آسای قلبم را ز چشمانت

  به خواهش میکشانی با نگاه بهتر از جانی

 

 

  به آهِ نازنین خود،مرا درگیر خود کردی

  بکش آهی در اعماقم که جانم را بسوزانی

 

 

 

                                مظفر درویش پور